Troost collectie
Uus Knops & Ellen Kegels
Kort na de dood van mijn broer Jef was ik op zoek naar handvaten om met mijn rouwproces om te kunnen. Lezen was moeilijk, ik kon me niet goed concentreren, maar podcasts luisteren, dat lukte wel. Zo kwam ik geheel toevallig (toeval bestaat niet?) bij een podcast terecht waar rouwpsychiater Uus Knops te gast was.
Met oprechte aandacht luisterde ik naar haar verhaal... Bleek dat Uus ook haar broer was verloren, ondertussen al jaren geleden. Wat ze vertelde, voelde dan ook heel vertrouwd aan. Zo benoemde ze hoe je als rouwende bij wijze van spreken een strandwandeling maakt, en dat de golven van gemis en pijn blijven komen, maar ook weer gaan.
Ik schreef Uus meteen aan om op gesprek te komen bij haar. Het voelde zo veilig om ook echt eens met iemand te praten die exact weet hoe ik me voelde en hoe mijn familie zich voelde. Al vanaf het eerste gesprek kwamen we bij het belang van mooie woorden, maar ook van warme materialen. Zo kunnen we onze zintuigen beïnlvoeden en zorgen voor wat knusheid, zachtheid en comfort, wat zo welkom is in die koude rauwe rouwperiode.
Zo werd een zaadje werd geplant. Het zaadje had nog wat tijd en moed nodig om te groeien, maar het liet zijn kopje zien. We hebben dan ook onze krachten, noem het onze passies, gebundeld om mensen te helpen in hun verdriet en ook anderen te helpen met het verdriet van hun dierbaren.
OEVERTJES
Het eerste wat me is bijgebleven na de vele gesprekken met Uus was haar mooie metafoor van de oevertjes: het oevertje van verdriet en het oevertje van plezier.
Als een dierbare komt te overlijden, dan komt je leven stil te staan. Een dikke mist strijkt zich neer over alles wat ooit jouw leven was. Die eerste dagen,weken en zelfs maanden voelt het veilig om aangemeerd te blijven aan het oevertje van verdriet. En dat is ok. Dit is ok zolang dit nodig is.
Maar wat me deugd deed te horen, is dat er ook een oevertje is waar je af en toe kan aanmeren als je op adem wil komen van het intense rouwproces waar je door moet. Of het nu even de focus is op je werk, je gezin, je kinderen, je vrienden, ... het maakt niet zoveel uit. Met iets anders bezig zijn en meegaan met de 'flow' van het leven kan en mag en is zelfs goed.
Het oevertje van plezier is er dus echt ook voor jou, probeer maar, meer maar aan! Niet elke dag kan en hoeft even intens te zijn. De golven van verdriet weten je wel te overspoelen en dan dan is het goed om dit toe te laten en een paar dagen te stationeren aan het oevertje van verdriet.
Dag per dag en stap per stap. Leven in het nu, met tederheid en dankbaarheid terugkijken naar het verleden en voorzichtig durven kijken naar de toekomst. Alles op zijn tijd. Onderweg zijn tussen de oevertjes. Aanmeren daar waar het goed voelt en zacht mag zijn. Aanmeren daar waar goed gezelschap is. Dat is rouwen. En dat moet je niet alleen doen!
Troost collectie
Ik zocht in die periode warmte, zachtheid en houwvast, en ik weet dat ik daar zeker niet de enige in ben.
Dus brachten we de troost dozen uit. Om jezelf of iemand in de rouw cadeau te doen.
Een versie met een sjaal om je meteen in te wikkelen, of de bollen wol en onze brei patronen om hem zelf te maken.
Het met de handen bezig zijn heeft een kalmerende en therapeutische werking.
In beide versies zit een boekje en een kaartje met de mooie woorden van Uus.
